IJsvrij

Het moet eind jaren zeventig geweest zijn dat ik erg vroeg uit mijn bed kom, omdat het weerbericht luidt: ijzel. Ik ga de uitdaging aan om bijna 12 kilometer met de auto af te leggen over een ietwat bolle ijsbaan, zodat de schoolkinderen heerlijk naar de warme klas en de hopelijk ook warme leerkracht kunnen glibberen.

In plaats van mijn gebruikelijke vertrektijd van half acht sta ik een uur eerder al te krabben op de harde ijslaag op mijn autoruiten. Druk zetten met de ijskrabber is al moeilijk omdat je dan snel onderuit glijdt op deze ijsparkeerplaats. 

Als het eindelijk zover is dat ik achter het stuur zit met enig zicht op de weg, moet ik helaas constateren dat het strooisel dat door kranige gemeenteambtenaren 's nachts over de weg is gedrapeerd, reeds is verdwenen onder een nieuwe ijslaag. Uiterst traag bewegen we, er is inmiddels al een soort colonne gevormd op de weg, ons voorwaarts. Achter mij wordt vaak geknipperd met koplampen. Willen ze nu echt dat ik harder ga rijden? Pas een dik half uur en vijf kilometer later word ik het gezicht van een van mijn collega's gewaar in mijn achteruitkijkspiegel. Ik raak een paar keer het rempedaal aan en zwaai uitbundig. Ze heeft het in de gaten. 

Het lijkt wel alsof we steeds langzamer gaan rijden omdat een van mijn voorgangers nòg voorzichtiger is. De tijd begint te dringen en ik besef dat we de starttijd van kwart voor negen niet zullen halen. 

Wanneer we het bord van de bebouwde kom van ons werkdorp gepasseerd zijn, zie ik tot mijn grote verbazing kinderen van onze school huiswaarts keren! Ze zwaaien vrolijker dan ik ze ooit heb gezien en roepen dat ze ijsvrij hebben. Ik kijk in mijn spiegel en zie een gebalde vuist achter de voorruit van mijn collega die nog steeds achter mij aan tuft.

Eenmaal aangekomen bij school stap ik uiterst voorzichtig uit en hoor ik mijn collega: "Hebben we xxxxdomme zo'n eind gereden om naar school te komen, sturen ze xxxxdomme de kinderen naar huis!"

IJsvrij. Een onvergetelijke ervaring.