Ongelooflijk

Al wandelend door de heerlijke stad Lucca in Toscane bekruipt me een eigenaardig gevoel wanneer ik voor de derde maal hetzelfde Nederlandse gezin tegenkom met steeds dat vreselijk jengelende kind in de bolderkar. Is het werkelijk druk in de stad, of is de hele drukte om mij heen gecreëerd? Zijn het steeds dezelfde mensen die een opdracht hebben gekregen quasi geïnteresseerd om mij heen door deze stad te kuieren? Daar, die man heb ik daarnet, toen we op dat fantastische Piazza dell’Anfiteatro aan een heerlijk koel biertje zaten, een foto zien maken van een zeer futuristische fiets die daar geparkeerd stond. En warempel, op de bank zie ik een Italiaanse oude vrouw die ik meteen herken. Haar wenkbrauwen lijken opgeplakt en zitten zeker een paar centimeter te hoog. Haar plastische chirurg heeft volgens mij de diploma’s van een stucadoor. Ik zag haar eerder terwijl ze uit het raam van de derde verdieping boven de bakker in de Via Santa Croce een sleutel voor een gast in een mandje naar beneden liet. Ik maakte nog een foto van haar. Die vrouw is na die sleuteloverdracht direct aan haar volgende opdracht begonnen en zit nu hier op een bankje rustig te keuvelen met een mannelijke leeftijdgenoot. Die kom ik zeker straks weer ergens tegen.

Het wordt steeds erger.

We dineren op een klein, knus pleintje voor een van de honderd kerken die de stad rijk is. Ik zie een vrouw aan een andere tafel die sprekend lijkt op een vrouwtje uit mijn woonplaats. Is ze dat nou? Even, heel kort maar, kruisen onze ogen. Nee, ze is het niet anders was er wel een knikje gekomen of een ander teken van herkenning. Maar, echt waar, de volgende ochtend in onze prachtige B&B Villa Anna vlak buiten de enorme muren die deze stad nog altijd omarmen, zit diezelfde vrouw ook aan een tafeltje het ontbijt te nuttigen.

Het is verdomme helemaal niet zo druk als ik denk. Men speelt de drukte om mij heen.

Deze gedachte blijft mij achtervolgen.

De volgende dag bij een van de tolpoortjes op de snelweg, we zijn inmiddels in Frankrijk, is het, zoals gebruikelijk in het hoogseizoen, erg druk. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik een Nederlands kenteken en de bestuurder van deze prachtig blauwe bolide lijkt verdomd veel op Nico Dijkshoorn. Ik blijf kijken, maar moet helaas concluderen dat hij iets smaller van gezicht is dan de echte bril-op-en-af-zettende-voorlezende-dichter van de talkshow De Wereld Draait Door.

Minstens een uur later besluiten we voor een lunch van de snelweg af te gaan en in een stadje rustig de tijd uit te trekken voor de inwendige mens. Brignoles wordt het. Het ligt een paar kilometer van de snelweg en we treffen het. De stad is vol muziek. Jazz à Brignoles.

En, ja, je raadt het al. Daar zit diezelfde niet echte Nico Dijkshoorn. 

Hoe is het mogelijk.

En na al deze ‘toevalligheden’ moet mijn vrouw ook wel gaan geloven dat onze omgeving geregisseerd is.

We komen bij ons derde geboekte huisje in de Ardèche. Een laatste week in deze mooie omgeving en dan, na ruim een maand onderweg te zijn geweest gaan we in het dorre, droge Nederland eens kijken wat er van onze tuin is overgebleven.

Echter, na tien minuten hebben we het wel gezien. Het huisje is te klein, te smerig en ligt niet, zoals ons gemeld was op een veld met een prachtig uitzicht, maar tussen een gribus van schuurtjes en hokken. Binnen lijkt alles tijden lang niet aangeraakt. Bah. We leveren de sleutels in en pakken een hotel om e.e.a. de volgende dag nader te kunnen overwegen met een heldere, uitgeruste geest. We gaan binnendoor langzaamaan terug naar huis is de conclusie bij het ontbijt. We hebben al een prachtige vakantie achter de rug en willen deze sorus rond zo’n smerige bestemming snel van ons afschudden. Dan beter richting huis.

We bezoeken het provinciestadje, zo’n 40.000 inwoners tellende, Roanne. En wat schetst onze verbazing. Het is totaal uitgestorven. Het is dan wel zondag, maar ook alle terrassen zijn dicht. Niemand! 

Ten langen leste zoek ik op mijn navigatiesysteem naar een fastfood restaurant om misschien daar nog wat te kunnen eten. 

Nu is het duidelijk.

Alle figuranten die meedoen aan onze vakantie zijn natuurlijk naar plekken rond dat laatste huisje gestuurd, maar wij als hoofdrolspelers hebben de set verlaten en ondervinden nu de gevolgen.

Een zowat lege stad. 

Wat een rust.

Ik zeg niet waar ik nu naar toe ga.