De geur van sprinkhanen

Het schijnt zo te zijn dat we speciale geuren ergens in een ‘mapje’ in onze hersenen opslaan om ze zodoende nooit meer te vergeten. Ik had laatst zo’n ervaring waardoor dat mapje van mij plots weer werd geopend.

We maakten een korte wandeling bij ons in de omgeving en omdat we nogal avontuurlijk van geest zijn, sloegen we een voor ons onbekend pad in wat ons, bleek even later, langs de Dommel zou leiden. Het smalle pad lag er prachtig bij en was, door het veelvuldige gebruik van andere wandelaars, nog net zichtbaar tussen het weelderig groeiende gras. 

En toen rook ik het: sprinkhanen.

De geur van het enigszins vochtige gras wierp mijn gedachten plotseling ruim een halve eeuw terug in de tijd. Een zeer wonderlijke, maar zeker ook prettige ervaring. 

We woonden toen ik een jaar of zes was in de Deken Spieringsstraat in het hartje van Boxtel. Aan de oneven kant waren de twee-onder-een-kappertjes als huurwoningen door de gemeente gebouwd, maar aan de andere kant was grond gereserveerd voor zelfbouwers. Er lag in die tijd nog één kavel waarvoor nog geen koper was gevonden en waarop het gras en de vele wilde bloemen de tijd van hun leven hadden gekregen. Te oneffen om daarop te voetballen met de kinderen uit de buurt, maar we bedreven daar ‘de kunst van de jacht’. In het vangen van vlinders en sprinkhanen waren we gespecialiseerd. Bij vlinders liep je met een netje aan een lange stok heel behoedzaam door het veld om toch vooral die gevoelig gevleugelde vliegers niet te verjagen voordat je er met jouw vangnetje bij kon komen. Bij sprinkhanen ging het anders. Je slofte dan door dat gras en zag voor je voeten de bruine en groene, grote en kleine sprinkhanen vluchten. We hadden met een spijker gaten in de deksel van een jampot geslagen, de pot gevuld met wat groen en daar moesten die sprinkhanen dan enige tijd in vertoeven zodat we onze vangst aan andere jagers konden showen. Zonder net, maar met een snelle armbeweging werden de springers met de blote hand ingerekend. Ik herinner me nog dat kriebelende beestje in mijn net niet helemaal dichtgeknepen vuistje. Ook de vrees die je had voor die dikke grote groene sprinkhanen, maar ik herinnerde me vooral die geur die je neus voor altijd binnendrong bij deze expedities. Sprinkhanengeur...