Lapa bedevaart

Ken je die paus die naar bedevaartplaats Lapa in Portugal zou gaan?

Hij ging niet.

Deze catastrofe heeft zich  voltrokken in 1998. Vijfhonderd jaar na een verschijning van Maria, zou een enorm religieus feest in dit pittoreske Portugese dorpje een finale beleven met de komst van Paus Johannes Paulus II.

Een enorm altaar werd opgetrokken, een kapel en prachtig aangeklede toeschouwersvelden voor de te verwachte duizenden en duizenden gelovigen.

De lange laan van dat altaar naar de kerk in het centrum van het dorp werd opnieuw bestraat, waardoor het meer allure kreeg en de toestroom zeker en vast aan zou kunnen.

Echter. Deze ‘verschijning’ is nooit waarheid geworden.... Een geweldige tegenslag voor het organisatie-comité, maar of het iets heeft afgedaan aan het intense geloof van de Mariavereerders in dit land lijkt twijfelachtig.

Wat staat je te doen als je hier arriveert:

Loop of kruip drie keer rond de rots en doe een wens. Vertel jouw wens aan niemand en het zal werkelijkheid worden.

Wij, onnozele toeristen, hebben dit alles maar half gelezen en parkeren onze auto op de gigantische parkeerplaats aan het begin van de oprijlaan. Het is snikheet en doodstil en wij lopen richting het hoge pauselijke altaar met opschrift “PER MARIAM AD IESUM” (Door Maria tot Jezus). We zoeken en zoeken en zien voor het kleine kapelletje een vierkante marmeren steen liggen en meteen start ik mijn drie rondjes daaromheen. 

Zou dit het zijn? Of is dit toch iets te gemakkelijk?

We twijfelen en gaan achter de kapel op zoek naar misschien wel een andere rots. Tussen de bomen staan wel honderd granieten picknicktafels en warempel, daar middenin lijkt een soort menhir te staan. Dat zal hem wel zijn. Maar, dichterbij, zien we dat er een klein ijzeren pijpje uitsteekt waaruit waarschijnlijk water in een stenen bak zou moeten spuiten. 

Nee, hier hoef ik geen drie keer omheen te kruipen.

We vervolgen onze wandeling en komen dan in het mooie centrum van het dorpje met een fraaie kerk als eyecatcher.  Er is zojuist een bus vol vereerders geopend en die wringen zich door de moeilijk opengaande deur naar binnen. Wij lopen om de kerk en zien daar drie grote kruisen op een rotsblok. Tsjonge jonge, dat is wel wat veel gevraagd om hier omheen....

Dan, na een kleine oude, wat moeilijk lopende Lapasser (?) met één tand en een paar geiten begroet te hebben, begeven wij ons ook de kerk in.

Ongelofelijk! Deze gebedstempel is gebouwd om een enorm rotsblok met een uitgesleten grot waarin Maria staat te schijnen. Eindelijk hebben we de juiste steen gevonden.

Ik bekijk het parcours dat ik zou moeten afleggen en zie dat aan de achterkant de doorgang zo smal is, dat het voor menig hedendaags  fastfoodmens onmogelijk is om daar doorheen te lopen, laat staan te kruipen. Deze smalle hindernis ziet er na die ruim vijfhonderd jaar ook wel een beetje donker en vies uit als je het mij vraagt. Ik loop stil en respectvol de grot in, probeer het verhaal van de non-gids te begrijpen, maar schiet bijna in de lach wanneer zij de aanwezigen wat gaat vertellen over de nep-krokodil die hier in een vitrine is opgesteld.

We hebben het wel gezien, zeggen Maria gedag en strijken neer op een terrasje voor een lekkere kop koffie en zien de reisleider druk doende de verschillende busreizigers op te trommelen, zodat de reis kan worden vervolgd.. Ze zijn allen in opperbeste stemming. Ik denk dat ze stuk voor stuk zeker weten dat hun wensen vervuld zullen worden.

Nadat de ronkende en puffende bus achter de kerk is verdwenen wordt het akelig stil op het plein.

Een zusterke schuifelt met een glimlach uit het kloosterwinkeltje. Haar wens voor een goede dagopbrengst is zelfs bij het luiden van het Angelus van twaalf uur al verhoord.