De holle stad
Met een duidelijk doel fiets ik naar de toch altijd gezellige hoofdstad van Brabant, maar meteen wanneer ik het centrum nader krijg ik datzelfde gevoel als laatst in de supermarkt: een slechte science fiction filmset.
Het is leeg in de altijd drukke straten. Het is beangstigend leeg in de winkels. Het lijken holle ruimtes waar ik overal verlangende ogen van het personeel boven hun mondkapjes naar de deur zie loeren en mij als het ware naar binnen willen schreeuwen, maar het geluid verstomd achter de stoffen barricades voor hun gezichten.
De pleinen, waar doorgaans door de goed gevulde terrassen een heerlijk constant geroezemoes wordt losgelaten, doen me denken aan diepliggende lege ogen van een stad die aangeven dat het einde dichterbij komt. Zoete lieve Gerritje lijkt vertrokken en Magere Hein kan niet wachten om binnen te komen.
Medelijden overheerst bij mij. Medelijden met iedereen die dit stadscentrum altijd die bijzonder vriendelijke uitstraling heeft gegeven. Al die winkeliers die ondanks de torenhoge huren de deuren van hun toko toch open kunnen en willen houden. Al die horecaondernemers die blijven lopen om al dat vrolijke volk van koffie, met bol uiteraard, en gerstenat te voorzien. De tranen wellen op.
Maar weer op de fiets, met het centrum al achter me, voel ik woede in mij opkomen. Woede voor de veroorzakers van deze zware teloorgang. Nee nee, niet voor de virusdeeltjes die her en der nog mensen in bed krijgen, maar veel meer voor de machtshebbers die al lange tijd weten dat onze lichamen bijna altijd in staat zijn om deze ziektekiemen zelf te kunnen verslaan, maar er toch voor kiezen om door te gaan met het opleggen van mijns inziens mensonterende en buitenproportionele maatregelen.
Veel, heel veel mensen zullen hieraan onderdoor gaan en zeker ook vele stads- en dorpscentra zullen het loodje leggen zoals ook ons aller Den Bosch.
Reactie schrijven