De planning voor een kleine verbouwing van onze benedenverdieping geeft aan dat ik vandaag het plafond van de bijna lege kamer en keuken zal gaan witten. Zaterdag gaat de keuken eruit en vlak na nieuwjaar eerst een nieuwe vloer en dan een nieuwe keuken. Een heerlijk vooruitzicht. En, zoals altijd, bereid ik me goed voor dus witsel, plamuur, kwast en steel met roller staan al een paar dagen klaar..
's Morgens ben ik vroeg op want het wordt een flinke klus. Eerst de randjes met de kwast en daarna, voor het eerst, met de roller-aan-de-stok. Om half twaalf zit de grote klus erop en ik ervaar een prima gevoel dat het me in deze korte tijd gelukt is. Ik kijk met trots naar dit grote plafond met zijn nieuwe uitstraling. Hoewel mijn rug enigszins opspeelt, besluit ik toch maar om de muren meteen ook mee te nemen. Na een eerste stukje merk ik dat ik te weinig verf heb en zal dus even op en neer moeten naar de Gamma. Ik haal de verf en neem dan plaats op een klapstoeltje om een naar mijn idee welverdiende lunchpauze in te lassen. Ik heb toch alle tijd. Even later strijk ik de eerste nieuwe verf op de muur. 'Is het nu echt witter of lijkt het maar zo', denk ik en plots bekruipt me een naar gevoel. Ik loop naar de twee emmers verf en schrik me een ongeluk... De eerste emmer is 'gebroken wit' en de tweede 'wit' wat tenslotte ook de bedoeling is. Potverdomme, het hele plafond gebroken wit en dat wil ik niet!
Ik moet me dwingen om niet minuten lang kwade taal uit te slaan en bij de pakken neer te gaan zitten en rijd dan toch nog maar een keer naar de winkel om nóg een emmer te halen en alles maar opnieuw te doen. Ik wil dit niet en ik kan het misschien ook niet meer, maar het moet. Later op de middag is het bijna niet meer te zien waar ik geweest ben met de roller en ik doe alles daarom bijna dubbel. Om kwart over zes sta ik onder de douche om alle witte en gebroken witte verf van me af te poetsen. Een half uur later val ik doodmoe en gebroken op de bank en wat zie ik! Een paar stukken vergeten!! Wat nu? Ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar ik haal de verf en de roller toch maar weer van zolder en doe de stukken nogmaals. Als Gerda dan rond half acht met eten thuis komt kunnen we toch wel weer lachen om deze dag en genieten we van al het wit om ons heen.
Reactie schrijven