In het gastenboek van ons huis in de Ardèche lazen we dat we brood konden bestellen bij een klein, nieuw kruideniertje op zo'n 10 kilometer van ons vakantieplekje en dat was het dichtstbijzijnde afhaalpunt voor deze levensbehoefte. We besloten een bezoek te brengen aan dat dorpje Gluiras en aan deze nieuwe starter die niet alleen een kruidenierszaakje was begonnen, maar tevens een pizzeria waar je ook kon reserveren om Libanees te eten. In een gehucht van een paar honderd inwoners. Libanees?
We stapten het winkeltje binnen en liepen meteen al tegen een stellage van fruitkisten. Het was donker en volgepropt in dit ongeveer 30 vierkante meter winkeloppervlak. Stof op de flessen likeur deed vermoeden dat het hier al jaren en jaren lag, maar het winkeltje was pas ruim een jaar open. Een opengescheurd pak tampons liet zien dat er niet alleen maar mensen in hoge leeftijd waren die de trek naar de grote stad hadden kunnen weerstaan. Een paar, vrij dik geklede dames, de maandelijkse cyclus al lang voorbij, wachtten rustig hun beurt af terwijl de maestro zelf heel ontspannen een praatje maakte met de vrouw die zojuist een hele kip had besteld. De wachtende dames zorgden ervoor dat we niet verder de winkel in konden om te zien wat er nog meer te koop was. Ze waren in staat om met z'n tweeën beide gangpaden te blokkeren. Al snel keken we elkaar aan en staken een tong uit om aan te geven dat de hitte hierbinnen niet langer te verdragen zou zijn.
Toen kwam een vrouw naar binnen die zich met een vluchtige glimlach meteen een weg naar voren baande en uit een koelkast haar benodigde spullen griste, die ze ook meteen op de toonbank deponeerde. Nadat de hele kip met veel aandacht, zorgvuldig in olievrij papier was gewikkeld en was afgerekend wilde deze nieuwe indringster ook afrekenen. Ik zei tegen Gerda hardop: "Hé, die is toch net pas binnen?" waarop de vrouw in kwestie plots in het Nederlands tegen ons begon over drukte, gasten en geen tijd. Het was verdomme een Nederlandse die hier de dienst dacht uit te maken. "Schande", liet ik nog horen en keeg prompt een kwade blik van haar.
Op het moment dat de volgende klant de winkelier meldde wat ze wilde hebben, riep die kenau uit Nederland nog: "Oh ja, en voor morgenvroeg nog zes broden en twaalf croisantjes". Ik schaamde me even dat ik ook uit Nederland kwam.
Reactie schrijven